Altówka – muzyczny instrument strunowy z grupy chordofonów smyczkowych. Altówka jest nieco większa od skrzypiec, ma niższy, głębszy i łagodniejszy ton. Większa od skrzypiec, ale na tyle niewielka, by można grać na niej jak na skrzypcach opierając na ramieniu. Składa się z podłużnego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku (podstawku), napinane są za pomocą klinowych naciągów (kołków).
Struny altówki, niegdyś wykonywane z preparowanych jelit zwierzęcych dziś niemal wyłącznie wykonywane są ze stali lub tworzyw sztucznych z cienką stalową owijką.
Standardowe długości pudeł rezonansowych altówek wynoszą 16" (40,6 cm), 15 1/2" (39,4 cm), (41 cm), (42cm), (43 cm)
Instrument ma cztery struny normalnie strojone w kwintach do następujących dźwięków (począwszy od najniżej strojonej) - c (132,8Hz), g (198Hz), d1 (295,7Hz), a1(442Hz) i obejmuje zakres dźwięków od c do a³. Notacja zazwyczaj w kluczu altowym należącym do grupy kluczy C, wyższe partie często zapisuje się w kluczu wiolinowym z grupy kluczy G.
Technika gry na altówce jest taka sama jak na skrzypcach, altowiolista gra z nieco większym oparciem. Smyczek jest nieco dłuższy i nieco cięższy niż w skrzypcach.
Altówka powstała wraz z skrzypcami w okresie baroku i była używana jako instrument akompaniujący skrzypcom, grający zwykle w rejestrach środkowych, pogłębiając przestrzeń muzyczną. Dopiero współcześnie, wraz z rozwojem sztuki instrumentacji zaczęto traktować altówkę jako samodzielny instrument nadając mu ważniejszą rolę w orkiestrze symfonicznej. Zaczęto też komponować utwory solowe na altówkę.
